Mijn verhaal

Al van jongs af aan stond vast dat ik mensen wil helpen (privé en professioneel). Omdat ik altijd al geboeid geweest ben door het gedrag van anderen en vooral de gevoelens en noden die daarachter schuilen, werd het snel duidelijk dat ik een studie psychologie zou kiezen, ook al heerste er toen nog meer dan nu een taboe rond psychologische hulpverlening. Mede door onzekerheid, faalangst en perfectionisme startte ik niet meteen met de Master opleiding, maar met de Bachelor. Na het vlotte verloop hiervan, ving ik dan toch de Master opleiding (Klinische psychologie Kinderen en Adolescenten) aan, wat ik met succes afrondde.

Na een eerste werkervaring met minderjarige en meerderjarige moeders (en hun partners en kinderen) die problemen ondervinden met zichzelf en de opvoeding, vond ik werk bij VDAB, op de dienst Gespecialiseerde Screening (psychologische dienst). Ik voerde gesprekken met langdurig werklozen met allerlei problemen (cognitief, medisch, psychisch, psychiatrisch, sociaal) en screende geïnteresseerden voor een opleiding naar een knelpuntberoep (vnl sectoren zorg en onderwijs). Ondertussen werd ik vastbenoemd.

Na 8 jaar werkzaam te zijn bij VDAB, ondertussen 2 jonge kinderen (°2018 en °2020) erbij en alle ballen hoog genoeg willen houden (veel ballen) was mijn vat af. Ik herkende mezelf niet meer en was heel prikkelbaar naar mijn dichte omgeving toe. Ik liet me thuis schrijven door de huisarts. Ik zocht direct hulp om mezelf terug beter te voelen, maar ook om terug een aangename mama en partner te zijn. Hulp bij enerzijds begeleiding bij stress en burn out, anderzijds bij de parentale burn out; ik zocht naar een meer verbindende opvoedingsstijl (meer rekening houden met gevoelens en noden achter het gedrag, zonder straffen en belonen).

Later volgde ik loopbaanbegeleiding omdat ik merkte, door vanop een afstand te kunnen kijken, dat de job niet bij mij paste, qua waarden, talenten, eigenschappen, drijfveren, interesses, … Ik werd niet gelukkig van mijn job (behalve de collega’s, die ik vanaf corona pandemie minder zag en sprak) en het vroeg veel te veel energie van mij.

Wat volgde was een aartsmoeilijke beslissing (voor mijn hart was het niet moeilijk, die wou voor mezelf zorgen: mijn verstand bleef me argumenten geven om toch de job verder te blijven doen). Ik zette mijn vastbenoemde overheidsjob stop. Voor een eeuwige twijfelaar echt niet gemakkelijk. Terwijl ik dacht dat er spijtgevoelens naar boven zouden komen, voelde ik vooral opluchting.

Ik startte alvast met een opleiding tot loopbaanbegeleider (bij GenerationBalance) omdat ik anderen ook meer werkplezier gun.

Ik ben gesprongen naar een job als zelfstandige psycholoog in hoofdberoep (wat heel wat voor- en ook nadelen heeft). Eindelijk kan ik doen wat ik altijd al wou doen en waar in mijn vorige jobs geen ruimte voor was: langdurige begeleidingen om mensen echt vooruit te helpen. Tot op de dag van vandaag heb ik er nog geen spijt van.